Ik was er getuige van hoe van vrijdag op zaterdag bij de Jumbo in Beilen een razendsnelle transformatie heeft plaatsgevonden.
Vrijdagmiddag liep iedereen er nog blootshoofds rond, op zoek naar zaken op hun boodschappenbriefje. Sommigen maakten een praatje met een buurvrouw die toevallig ook uit winkelen was. Een dozijn zakkenvullers in hun geelzwarte Jumbo-wespentenue was een beetje met elkaar aan het dollen. Meest puberende jongens en meiden, dus wat wil je. Geroezemoes, gelach. Het was een gezellige boel.
Zaterdagochtend moest ik terug voor een paar vergeten boodschappen. Het was ongeveer even druk in de winkel, maar het leven leek eruit weggevloeid. Geen wonder; iedereen had zijn gezicht verloren. Jong en oud droeg opeens een lap kunststof die de onderste helft van zijn gelaat bedekte. De klanten leken opgesloten in zichzelf, voort sjokkend achter hun winkelwagentje. Niemand maakte oogcontact. Geen lachje meer te horen. Er heerste een grafstemming.
Wat was er in vredesnaam gebeurd in de nacht van vijf op zes november? Was er een kerncentrale ontploft? Had ik een invasie van slecht gemanierde aliens gemist? Of was de voorbereiding van carnaval op 11-11 een paar dagen vervroegd?
Nee, het was het gevolg van een besluit van onze permanent demissionaire regering om vanaf zaterdag 6 november opnieuw mondmaskers in winkels verplicht te stellen vanwege ‘de alarmerende toename van het aantal coronabesmettingen’. Het tragikomische duo Rutte-De Jonge maakte dat op dinsdag 2 november bekend tijdens een conference, die door sommige nieuwslezers als een persconferentie werd aangeduid. Ik heb echter de neiging om dat woord te reserveren voor het verkondigen van serieus nieuws, gebaseerd op feiten.
Justin Trudeau vorige week op bezoek bij Mark Rutte. Links de officiële foto, rechts een informeel plaatje, samen in de kroeg.
Hoeveel schijnheiligheid kan iemand zich permitteren?
Toch is er ook hoopgevend nieuws.
De straten en winkels waren woensdag niet direct gevuld met angstige, mondbekapte figuren, zoals na eerdere onheilstijdingen. Kennelijk denken de meesten langzamerhand dat het met het coronagevaar wel meevalt of dat mondluiers toch niets helpen. Geheel terecht. Het dragen ervan wordt niet langer gemotiveerd door een collectieve angstpsychose, maar door een pragmatische instelling: het moet nu eenmaal; zo erg is het nu ook weer niet, baat het niet, het schaadt ook niet. Daarmee wordt het voornaamste motief van het regeringsbeleid ontkracht, namelijk dat we ons door een masker bewust zouden worden van de ernst van de coronasituatie. Integendeel. Gelaten of geërgerd hebben we ons zaterdag in ons mondkapje gehesen en de oekaze van de overheid braaf ten uitvoer gebracht. Als net opgevoede, volgzame burgers.
Het wordt de hoogste tijd om de overheid collectief te laten weten dat we er genoeg van hebben om afgericht te worden als hondjes, zonder ander doel dan ons te laten wennen aan overheidsdwang. Ga argeloos onbekapt de winkels in of, misschien nog beter, versier je masker met een uiting van protest. Zelf heb ik een zwart masker met correctievloeistof voorzien van mijn samengevatte mening. Simpel en goedkoop. Laat je creativiteit stromen.
Verzet je, nu het nog kan. Straks zijn we allemaal de Chinees!
Coronacolumns 