Even voorstellen: mijn naam is Eef Arnolds. Ik ben ter wereld gekomen in 1948 in Doorn. Spoedig daarna verhuisde ons gezin naar Utrecht. Daar heb ik mijn hele jeugd en studententijd gewoond in een statig huis uit eind 19e eeuw aan de rand van de bebouwde kom van Utrecht-Oost. Van jongs af aan heb ik een passie voor de natuur en observeer ik planten en dieren in mijn omgeving. In mijn middelbare schooltijd deed ik dat vaak samen met kameraden binnen de Katholieke Jeugdorganisatie voor Natuurstudie (KJN). Na de middelbare school ging ik biologie studeren aan de Utrechtse universiteit.
Reeds als kind had ik de droom om buiten te wonen in een natuurlijke omgeving. Die droom kon in vervulling gaan toen ik in 1973 een aanstelling kreeg als promovendus op het Biologisch Station te Wijster, een veldstation van de Landbouwuniversiteit te Wageningen. Later werd de promotiebaan omgezet in een vaste aanstelIing aan de universiteit. In 2000 werd het Biologisch Station opgeheven en een deel van het personeel werd naar Wageningen verplaatst. Ik had het geluk dat ik met een afvloeiingsregeling in Drenthe kon blijven wonen.
In 1974 kon ik een keuterboerderijtje kopen met 1,4 hectare landbouwgrond in de buurtschap Holthe bij Beilen. Daar woon ik nog steeds. Inmiddels heb ik mijn terrein door aankoop van aangrenzende grond kunnen uitbreiden tot een oppervlakte van 8,4 hectare. Door allerlei werkzaamheden heb ik in de loop der jaren voormalige landbouwgrond omgevormd tot een zeer afwisselend natuurgebied met een hoge biodiversiteit, genaamd ‘Schepping’. Over dit natuurgebied beheer ik een aparte website met een blog: Schepping.org.
Door mijn werken in en met de natuur ben ik doordrongen geraakt van de veelzijdige en intense relaties tussen mens en natuur, zowel fysiek als emotioneel en spiritueel. Over deze relaties heb ik in 2000 een boek gepubliceerd, getiteld ‘Weg van de natuur‘ (uitgeverij Jan van Arkel). De toenemende vervreemding van de natuur buiten ons, maar ook van onze eigen menselijke natuur, baart mij grote zorgen. Daardoor ben ik actief in de natuur- en milieubeweging, onder meer binnen Stichting Het Drentse Landschap en als opponent van de bosvernietiging in Nederland. Het onbegrensde geloof van velen in de menselijke superioriteit, techniek en wetenschap vind ik verontrustend. Alsof wij, mensen, niet meer aan de Aarde en natuurwetten gebonden zijn.
Sinds begin 2020 wordt het openbare leven en publieke debat overheerst door het optreden van een nieuw coronavirus. Ik zie grote overeenkomsten tussen ons handelen tegenover dit virus en onze algehele houding ten opzichte van de natuur. Alsof wetenschap en techniek ons kunnen behoeden voor de dood. Ik ben verbijsterd over de zeer eenzijdige benadering van de coronaproblematiek door deskundigen, de overheid en de reguliere media. Dit heeft ertoe geleid dat ik me met deze website Coronacolumns in de openbare discussie begeef, in de hoop dat het sommigen tot nadenken stemt.
Meer informatie over de doelstellingen en achtergronden van deze website is te vinden op mijn homepage.
Al snel viel me op dat deskundigen, politici en het grote publiek een zeer krampachtige houding aannamen ten opzichte van deze epidemie, alsof ziekte en dood uit het menselijke leven door moderne techniek en wetenschap uit het leven kunnen worden uitgebannen. Voor mij is dat een ultieme uiting van menzelijke zelfoverschatting en vervreemding van de natuur buiten en binnen ons. Dit geloof heeft geleid tot draconische maatregelen die de vrijheid van mensen verregaand beperken en de sociale structuren en intermenselijke verhoudingen ondermijnt. Het heeft ook geleid tot het accepteren van experimentele gentherapie (zogenaamde vaccins) als innovatief middel om besmettingen met het virus te voorkomen terwijl de effecten voor de menselijke gezondheid op termijn onbekend zijn. Inmiddels is overtuigend gebleken dat de gezondheidseffecten van coronabesmettingen veel milder zijn dan aanvankelijk werd gedacht. Zeer ernstige ziekte en sterfte treeden vrijwel alleen op bij mensen met een toch al beperkte levensverwachting: hoogbejaarden en mensen die reeds zwaar ziek zijn. Net als bij eerdere griepgolven. Toch blijven alle signalen van de deskundigen, de overheid en media gericht op het in stand houden van de collectieve angstpsychose. Het beleid blijft gericht op massale inenting van mensen met experimentele gentherapie, terwijl er in verhouding tot griepvaccins zeer veel, voor een deel zeer enstige bijwerkingen zijn geregistreerd. Zelfs kinderen moeten nu zo nodig ‘gevaccineerd’ worden terwijl ze hoogst zelden ziek worden van een coronainfectie. In mijn ogen een absurde gang van zaken.
Veel deskundigen en groeperingen delen mijn kritische benadering van de aanpak van de coronapandemie en van het toedienen van experimentele vaccins buiten de bekende risicogroepen.
Ik ben diep geschokt door de buitengewoon eenzijdige berichtgeving in de reguliere media, waarbij alternatieve geluiden, ook van befaamde experts op het gebied van virologie en epidemologie, geheel worden genegeerd.
Coronacolumns 