Vandaag een mysterieus coronabericht op pagina 4 van de Volkskrant: ’25.000 euro heeft ondernemer Alexander Klöpping in 24 uur opgehaald voor een campagne waarmee hij een gesprek op Twitter tussen de bedreigde en ondergedoken viroloog Marc van Ranst en Viruswaarheid-voorman Willem Engel op abri’s publiek wil maken. Het gesprek wordt de komende dagen op ruim tweeduizend plekken in Nederland getoond, van tankstations tot bushokjes’.
Deze tweets staan kennelijk in verband met de huidige klopjacht van de Belgische politie op de beroepsmilitair Jürgen Conings die gedreigd heeft met een aanslag op Marc van Ranst. Conings is met uit de kazerne ontvreemde zware wapens spoorloos in de Kempische bossen verdwenen. Dat lijkt me inderdaad een goede reden voor Van Ranst om een poosje onder te duiken. Deze viroloog wordt beschouwd als het brein achter de strenge coronamaatregelen in België. Zeg maar de Belgische uitvoering van Jaap van Dissel, maar dan een stukje fanatieker.
Het was voor mij eerst een raadsel wat de Klöpping met zijn abri-actie beoogde. Wilde hij objectieve voorlichting verschaffen over de coronacrisis? Wilde hij een van beiden aan de schandpaal nagelen? En wie dan, Marc of Willem? Wat stond er eigenlijk in die tweets? Het bleek niet moeilijk om het getwitter van beide heren te achterhalen. Volgens de website van de publieke omroep (NTR) komt de volgende tekst in de abri’s te hangen:
Mijn eerste indruk was: Wat een kinderachtig geruzie. Is dat nu iets om je druk over te maken? Ja, dat is de moeite waard. Het is symptomatisch voor de gepolariseerde sfeer rond het coronadossier. De minachting, zelfs haat voor elkaar druipt van de tweets van de twee heren.
Het zou mijns inziens veel beter zijn voor de samenleving als geheel indien de verschillende polen in het coronabeleid elkaar serieus zouden nemen en met elkaar het gesprek zouden aangaan. De bovenliggende partijen, de overheid en de daaraan verbonden medisch-technische instanties en reguliere media, willen daar echter niets van weten. Het belang van de autoriteiten en de media lijkt juist om de oppositie tegen het coronabeleid belachelijk te maken en te demoniseren als amateuristisch en extreem rechts, en daardoor de wind uit de zeilen te nemen. Daar zijn ze tot op heden aardig in geslaagd. Dus ik zou tegen Willem Engel willen zeggen: laat je vooral niet provoceren.
Een tweede verrassende conclusie die ik voor mezelf trok uit de bushokjesposter is: het is voor een lezer helemaal niet zo vanzelfsprekend dat Van Ranst als grandioze winnaar uit het tweetgevecht komt, zoals de bedoeling was van initiatiefnemer Klöpping. Want wat zegt Engel eigenlijk verkeerd?
Laten we de teksten eens kritisch doornemen. Is het laakbaarals Engel zegt: ‘Ik ben niet voor het bedreigen van wie dan ook maar van Ranst heeft het zo bont gemaakt dat hij nu extreem gehaat is’, zoals columnist Sander Donkers in dezelfde editie van de Volkskrant op de voorpagina suggereert? Ik lees er een veroordeling van bedreiging en geweld in, – iets waarin Engel heel consequent is -, en daarnaast de constatering van een feit: dat Van Ranst door zijn beleid vijanden heeft gemaakt. Dat erkent deze viroloog zelf ook. Hij wordt dagelijks op allerlei manieren bedreigd, zij het niet zo heftig als nu het geval is. Hoge bomen vangen veel wind en er zijn helaas veel lieden met korte lontjes tegenwoordig. Trouwens, over bedreigingen kan Willem Engel ook meepraten.
Vervolgens diskwalificeert Van Ranst Engel door zijn deskundigheid op virologisch en epidemiologisch gebied te ridiculiseren en hem weg te zetten als viruswappie. Op deze manier een tegenstander framen is een veel gebruikte tactiek om iemand uit te schakelen in het publieke debat. Daar is het de initiatiefnemer Klöpping bij de abri-actie om te doen, en veel mensen zullen wellicht ook die conclusie trekken. Er valt echter op de uitspraken van Van Ranst een en ander aan te merken. Engel is inderdaad geen viroloog zoals hij, maar wel een afgestudeerd microbioloog, iemand met een wetenschappelijke achtergrond die voldoende deskundigheid bezit om uitspraken en publicaties op dit gebied op hun merites te beoordelen.
Veel belangrijker is echter dat de coronacrisis door alle maatregelen, beperkingen en de verkapte vaccinatie- en testdwang geen medische aangelegenheid is, zoals Van Ranst suggereert, maar een maatschappelijke en politieke kwestie. Daarbij gaat het om een juiste afweging van de belangen van de volksgezondheid tegen andere maatschappelijke belangen, het onderwerp waar Willem Engel zich hoofdzakelijk mee bezig houdt. Die afweging kunnen we niet overlaten aan medisch specialisten als Van Ranst, want die hebben daar geen verstand van. We geven de inrichting van de maatschappij ook niet in handen van één groep van andere specialisten, of dat nu wegenbouwers, voedselproducenten, dominees of internetondernemers zijn.
Door het opzichtig falen van de Nederlandse en Belgische overheid om het evenwicht te bewaren tussen medische aspecten van de corona uitbraak en maatschappelijke belangen is het alternatieve geluid van een beweging als Viruswaarheid welkom en broodnodig.
Coronacolumns 