Op 26 maart heb ik een column gewijd aan corona in Tanzania naar aanleiding van een artikel van Olaf Tempelman in de Volkskrant van die dag, getiteld ‘Neemt Tanzania nu president Magufuli is begraven ook afscheid van z’n covidwaanzin?’ Daarin werd het coronabeleid aldaar scherp veroordeeld. Ik plaatste toen een aantal vraagtekens bij deze conclusie.
Vandaag kwam me een open brief onder ogen die Jeroen Pols over dit onderwerp adresseerde aan Tempelman. Jeroen Pols is huisjurist van de roemruchte groep Viruswaarheid en heeft zich veel meer dan ik in de materie verdiept. Hij komt tot opmerkelijke conclusies, ook ten aanzien van het coronabeleid in Nederland. Ik wil mijn lezers dit relaas niet onthouden en citeer hier de volledige tekst van zijn brief.
Rotterdam, 7 april 2021
Beste Olaf Tempelman,
Op 26 maart schreef je in de Volkskrant een triomfantelijk stukje over de dood van de Tanzaniaanse president John Magufuli. Door hem “weten we wat er gebeurt als alle macht in een land in handen is van een coronaontkenner”.
Je stukje past mooi bij het vaste repertoire van de Volkskrant. Het wekt verbazing dat er nog steeds mensen zijn die betalen om zich met dit soort feitenvrije propaganda te laten impregneren. Met journalistiek heeft dit allang niets meer te maken. Het is op papier uitgesmeerd braaksel.
In je eerste zin gaat het al mis. Magufuli was geen coronaontkenner. Volgens hem was het een ziekte als vele andere. Deze president vond met zijn wetenschappelijke achtergrond een lockdown inderdaad zowel onzin als waanzin. En ja, net als Willem Engel.
Wat is eigenlijk je boodschap? Dat een straatarm Tanzania haar bevolking moet geselen met zinloze lockdowns? Met een gemiddeld maandelijks inkomen van 24 dollar per maand wacht miljoenen mensen een hongerdood. Dat vind je kennelijk een goed idee.
Magufuli vond dat echter een onzalig plan. En terecht. Volgens hem levert de bevolking dagelijks een strijd om te overleven. Die ga je niet opsluiten in hun armzalige hutjes. Die ontneem je niet de mogelijkheid om dagelijks een maaltijd bij elkaar te scharrelen. Dat vond hij misdadig.
Ongetwijfeld is op Magufuli veel af te dingen, maar hij werd door de bevolking op handen gedragen. Bij zijn begrafenis stierven vijf mensen in het gedrang. De bevolking wilde in grote getalen hun laatste eer bewijzen. Hij was een van hen. Hij groeide op in armoede en wist dat dit anders moest. Hij bestreed de corruptie en maakte daarmee veel vijanden.
Daarbij bewees Magafuli zijn gelijk. Hij liet zien dat niet het virus maar het coronabeleid een grote bedreiging voor het welzijn van de mensen vormt. Deze president verbood corrupte kranten en andere media de bevolking te vergiftigen met leugens om onder de vlag van volksgezondheid een dictatuur te vestigen.
Het land is daardoor een oase van rust midden in een wereld die onder aanvoering van extremisten als jij feitenvrij hele samenlevingen vernietigt. Wanhopige toeristen vonden afgelopen jaar hun weg naar Tanzania voor een kleine welverdiende pauze van de wereldwijde staatsterreur. Voor een vakantie zonder mondkapjes, zonder gedwongen afstandsregels, zonder een avondklok in een land waar het mogelijk is te genieten van open terrasjes, restaurants en clubs.
In Tanzania kunnen de kinderen nog lachen, kunnen mensen nog hun geld verdienen, samen feest vieren en elkaar knuffelen zonder beboet te worden. Zij kunnen nog leven. Hoe moeilijk dat door de enorme armoede vaak ook is.
Maar jij vind het een groot goed ook deze bevolking dit laatste beetje levensgeluk af te pakken. Met een gemiddelde levensverwachting van rond de 44 jaar worden Tanzanianen niet eens oud genoeg om aan corona te sterven. Daarvoor moet je dubbel zo oud worden. Mensen overlijden namelijk niet massaal aan COVID-19. Wel aan malaria en tal van andere ziektes. Maar daar heb je kennelijk geen problemen mee.
En dan de belangrijkste vraag. Beste Olaf, wat wil je in Tanzania bereiken met een staatsterreur van coronamaatregelen? Dat de intensive care niet overbelast raakt? Want je weet te vertellen dat er clandestien gemaakte filmpjes in omloop zijn waar te zien is dat ziekenhuizen de stroom patiënten niet aan kunnen.
Laat ik je wat verklappen beste Olaf. Tanzania heeft 39 ic-bedden op een bevolking van 58 miljoen mensen. Denk je dat de maatregelen kunnen voorkomen dat de zorg overbelast raakt? Ga je deze bevolking de hongerdood indrijven terwijl zij nooit toegang zullen hebben tot een ziekenhuisbed? De zorg is daar altijd overbelast. Die hebben ze namelijk niet. En daarom vond Magufuli het geen goed idee om het schaarse overheidsbudget te verspillen aan nutteloze PCR-testen of medische experimenten met twijfelachtige vaccins.
De vraag is hoe deze perverse ideeën zich konden nestelen in jouw zieke geest. Word je betaald of ben je aanhanger van deze duivelse ideologie die er plezier in schept samenlevingen naar de afgrond te drijven? Soms is het raadzaam hulp te zoeken. In jouw geval is het geen overbodige luxe.
In de jaren zeventig werd de Rode Kmer in Cambodja bewierookt door sociaaldemocratische adepten in de westerse wereld. Ook Paul Rosenmöller was een groot bewonderaar van het sociale experiment van Pol Pot. Dat kostte bijna twee miljoen mensen hun leven. De rest van de bevolking moest jarenlang overleven in een vernietigde samenleving. De paralellen met de corona-ideologie zijn schokkend.
De Olaf tempelmannetjes van toen namen na de ontmanteling van het regime in Cambodja vanzelfsprekend geen enkele verantwoording voor hun medeplichtigheid. Als de dagen van deze dictatuur eindigen, zal dat anders zijn. In het op te richten coronatribunaal zullen prominente plaatsen gereserveerd zijn voor de media. Ik ben benieuwd wat jouw excuus zal zijn.Met vriendelijke groet,
Jeroen Pols
—————————————————————————-
Naschrift van mij als columnist:
Zo Jeroen, daar kan Olaf Tempelman het wel mee doen! Vergeleken met jouw pen, gedoopt in azijn, is de mijne gedoopt in ranja.
Ik krijg plotseling een aardig beeld bij jouw verhaal: blanke Olaf wordt langzaam gekookt in zo’n grote kookpot door een paar zwarte medemensen. Uiteraard met wat laurier en uitjes in de ketel. Dat mag je nu natuurlijk allemaal niet meer zeggen, maar het is net een klassiek plaatje uit Kuifje in Afrika. En het beeld is in dit verband geen belediging, maar wat mij betreft juist een eerbetoon aan de zwarte bewoners van Tanzania en een opgestoken middelvinger naar de Volkskrant journalistiek.
Coronacolumns 