Deze website heb ik in juni 2021 in het leven geroepen om een bijdrage te leveren aan de discussie over onze omgang met het coronavirus dat sinds februari 2020 in Nederland rondwaart. In mijn blog doe ik met horten en stoten verslag van mijn eigen pogingen om de ontwikkelingen sinds het begin van de coronacrisis te begrijpen en te interpreteren. Ik hoop hiermee anderen te stimuleren om hun eigen huiswerk te maken.
De site is ontstaan vanuit mijn verontrusting over de eenzijdige berichtgeving door deskundigen, de overheid en de reguliere media, zowel over het coronavirus als over de maatregelen die zijn getroffen om de gevolgen van dit virus het hoofd te bieden. Afwijkende meningen van vooraanstaande deskundigen op het gebied van virologie en epidemologie worden stelselmatig genegeerd. Daardoor is een weloverwogen meningsvorming vrijwel onmogelijk voor mensen die niet zelfstandig op zoek gaan naar aanvullende informatie.
De laatste tijd maak ik me met name zorgen over de propaganda voor massale inenting van de bevolking met nieuwe gentherapieën (zogenaamde ‘vaccins’). De toediening van gentherapie wordt nu ook gepromoot voor jongeren, die nauwelijks ernstige gevolgen van een coronabesmetting ondervinden. Dat gebeurt terwijl er verhoudingsgewijs veel ernstige bijwerkingen van deze ‘vaccins’ zijn vastgesteld en de gevolgen op langere termijn onbekend zijn. Experts op het gebied van vaccins hebben met goede argumenten gewaarschuwd voor de kans op ernstige gezondheidsschade bij gevaccineerden in de toekomst. Ook hierover wordt in de gangbare media niet bericht.
Met deze website tracht ik de kloof tussen de officiële en alternatieve berichtgeving over allerlei aspecten van de coronaproblematiek te overbruggen, opdat lezers een eigen oordeel kunnen vormen op basis van een verscheidenheid aan informatie.
Achtergronden en doelstellingen van deze site
Op 27 februari 2020 werd de eerste coronabesmetting in Nederland vastgesteld. Deskundigen, regering en pers zagen eensgezind de toekomst somber in. Een nieuw, dodelijk en zeer besmettelijk virus ging wereldwijd dood en verderf zaaien. Alleen door vérgaande beperkingen van persoonlijke vrijheden zou een ramp misschien kunnen worden voorkomen.
Ook ik was onder de indruk van deze doemdreiging en kreeg visioenen van ons land met miljoenen ernstig zieken en honderduizenden doden. Somberheid kleurde voor mij de vroege lente van dat jaar. Op 23 maart schreef ik hierover een column op het blog van mijn andere website, Schepping.org, getiteld ‘Omfloerste lente’. Deze column is ook als eerste bericht in de blog van deze site opgenomen.
Al spoedig bleken de gevolgen van het nieuwe virus in de praktijk mee te vallen. Alleen hoogbejaarden en mensen met één of meer onderliggende kwalen hadden een gerede kans om door het coronavirus ernstig ziek te worden of te overlijden, net als bij griep. De sterftecijfers waren wat hoger dan bij een ernstige griepepidemie, maar van dezelfde orde van grootte. Gezonde en jonge mensen kregen doorgaans tijdelijk griepachtige symptomen als koorts, benauwdheid, hoesten en hoofdpijn en werden slechts zelden ernstig ziek. In mijn omvangrijke kennissenkring was niemand ziek geworden. Het viel eigenlijk reuze mee.
Van opluchting was in de berichtgeving echter niets te merken. Deskundigen, politici en het grote publiek bleven geloven in een wereldwijde catastrofe. Er was sprake van oorlogsretoriek ten opzichte het virus (‘we zullen het virus verslaan!’) alsof ziekte en dood door techniek en wetenschap uit het menselijke leven kunnen worden verbannen. Het was voor mij aanleiding om de gang van zaken nader te onderzoeken en op de site van Schepping nog vier bespiegelende columns aan de coronaproblematiek te wijden. Ook die zijn op de blog van deze site overgenomen.
Het algemene geloof in een virale catastrofe heeft geleid tot het treffen van draconische maatregelen die de vrijheid van individuen verregaand beperkten en de sociale structuren en intermenselijke verhoudingen ondermijnden. Ik heb deze beperkingen heel snel als onaangenaam, onrechtvaardig en onredelijk ervaren. De maatregelen zijn naar mijn overtuiging buitenproportioneel, hetgeen door later wetenschappelijk onderzoek is bevestigd voor o.a. de mondkapjesverplichting en de lockdown.
Bovendien leek de coronakwestie een nationale obsessie te worden. Alle aandacht ging uit naar corona en niet meer naar andere kwalen, naar onze omgang met de dood, naar preventie en een gezonde levensstijl, naar de gevolgen van de beperkende maatregelen voor de maatschappij en individuen. Het virus kreeg ongemerkt een status aparte. Zo ontstond er in ziekenhuizen een onderscheid tussen ‘coronazorg’ en ‘reguliere zorg’, waarbij als vanzelf coronapatiënten voorrang kregen boven andere patiënten. Corona werd een gouden kalf aan wie alles moest worden opgeofferd. Bovenal werd ons van alle kanten één ding ingepeperd: doodsangst voor corona. Een beangstigende ontwikkeling met hysterische componenten.
Mijn belangrijkste informatiebron voor nieuws is de Volkskrant die ik inmiddels al 60 jaar trouw lees en die ik tot voor kort als kwaliteitskrant waardeerde. Al spoedig merkte ik dat de krant zich manifesteerde als papegaai van de overheid met zeer eenzijdige berichtgeving over de coronapandemie. De redactie deed geen enkele poging deed om lezers objectief voor te lichten. De Volkskrant besteedde nauwelijks aandacht aan opkomende tegenbewegingen, zoals het Artsen Covid Collectief waarin ruim 1000 medici samenwerken en de actiegroep Viruswaarheid van Willem Engel, noch aan alternatieve inzichten van gerenommeerde deskundigen in binnen- en buitenland. Mijn ‘kwaliteitskrant’ had opeens alle objectiviteit laten varen.
Voor het eerst in mijn leven ging ik de krant bestoken met ingezonden brieven. Geen enkele werd geplaatst. Het bleek officiel redactioneel beleid van de Volkskrant te zijn geworden om aan afwijkende inzichten over de coronaproblematiek geen aandacht te schenken. De blogberichten uit 2020 betreffen voornamelijk mijn ingezonden stukken aan de Volkskrant die uiteraard nooit voor een blog bestemd waren. Ze geven wel goed weer wat me in die tijd bezig hield.
Na een adempauze in de winter heb ik in maart 2021 besloten om zelf een website over de coronaproblematiek op te zetten met reacties op actuele berichten en ontwikkelingen. Ik voelde de behoefte om mijn gedachten en ervaringen op te schrijven en met anderen te delen. Directe aanleiding voor deze website is mijn diepe verontwaardiging over het harde politieoptreden in allerlei steden tegen vreedzame betogers die hun ongenoegen over de coronamaatregelen wilden uiten.
Mijn lieve partner Christine heeft zich voor informatie over corona allang afgekeerd van de reguliere media en zich toegang verschaft tot de diepe krochten van Internet, Facebook en allerlei gremia waar ik geen flauw benul van heb. Bijna dagelijks krijg ik enkele markante resultaten van haar zoektocht voorgeschoteld, variërend van heldere presentaties door dissidente deskundigen, zoals de hoogleraren Pierre Capel, Theo Schetters en Cees Hamelink, tot onwaarschijnlijke (maar niet onmogelijke) complottheorieën en ordinaire scheldpartijen van obscure groeperingen tegen de gevestigde orde. Deze berichten vormen een belangrijke voedingsbron voor mijn blog.
De negatieve gevolgen van de coronamaatregelen voor de samenleving worden steeds duidelijker. Het beleid van de overheid beweegt zich haast ongemerkt meer en meer in de richting van een ‘anticoronadictatuur’ met blijvende gedrags- en reisbeperkingen, verplichte pcr-testen bij allerlei gelegenheden en grote druk op de gehele bevolking om zich te laten inenten met experimentele vaccins (gentherapie). Dit zal leiden tot een maatschappelijke tweedeling in wel en niet gevaccineerden, waarbij de eersten grote voordelen genieten.
De sluipende aanvaarding van een repressieve anderhalvemeter-, test- en vaccinsamenleving als een ‘normale toestand’ acht ik de grootste bedreiging voor het welzijn van de Nederlandse bevolking sinds de Tweede Wereldoorlog. Niet voor niets wordt er gesproken over het ‘oude normaal’ en het ‘nieuwe normaal’. Letterlijk een wereld van verschil.
Ik nodig alle bezoekers van deze site uit om zich te verdiepen in de achtergronden van de coronacrisis en tevens een standpunt in te nemen ten aanzien van essentiële levensvragen, zoals: hoe belangrijk zijn in de loop der eeuwen verworven burgerrechten als het recht op vergadering, demonstraties, de vrijheid van reizen, vrijheid van meningsuiting? Hoe denk ik over zelfbeschikking over mijn eigen lichaam en gezondheid? Hoe wil ik omgaan met ziekte en dood? Hoe wil ik dat de wereld en de samenleving er voor mijzelf, mijn kinderen en kleinkinderen er in de toekomst uitzien? Zulke vragen zijn naar mijn mening te belangrijk om de beantwoording over te laten aan medische deskundigen, belangengroepen en een bestuurlijke elite.
Ik pretendeer niet dat mijn colums de ‘waarheid’ omtrent corona onthullen. Dat is veel te hoog gegrepen. Als ik een paar mensen met mijn schrijfsels tot zelfstandig onderzoek en oordeelsvorming kan bewegen, ben ik al dik tevreden.
Mijn motivatie om mijn gedachten over de coronacrisis met de buitenwereld te delen is simpel: ik kan niet anders. Iets in mijn binnenste vertelt me dat ik dit moet doen. Zolang ik dit ‘heilige moeten’ ervaar, zal ik van tijd tot tijd op deze website een minieme bijdrage leveren aan het grote coronaverhaal waar we allemaal middenin zitten.
Ik wens je veel inspiratie toe,
Eef Arnolds
Coronacolumns 